Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc non est positum in nostra actione. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Duo Reges: constructio interrete. Hic, qui utrumque probat, ambobus debuit uti, sicut facit re, neque tamen dividit verbis. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Quocirca eodem modo sapiens erit affectus erga amicum, quo
in se ipsum, quosque labores propter suam voluptatem
susciperet, eosdem suscipiet propter amici voluptatem.

Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter
cenare, qui libenter, non continuo bene.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Quae cum dixisset, finem ille. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit.

Ego autem tibi, Piso, assentior usu hoc venire, ut acrius aliquanto et attentius de claris viris locorum admonitu cogitemus.

Et nemo nimium beatus est;
Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus;
Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim.
Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est;

Primum divisit ineleganter;: Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.
Quonam modo?: Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium.
Hunc vos beatum;: In eo autem voluptas omnium Latine loquentium more ponitur, cum percipitur ea, quae sensum aliquem moveat, iucunditas.
Bork: Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius.

In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere?

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo.
Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.
Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.
Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.
Easdemne res?
Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam;