Negat esse eam, inquit, propter se expetendam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Sic igitur in homine perfectio ista in eo potissimum, quod est optimum, id est in virtute, laudatur. Tum ille: Ain tandem? Duo Reges: constructio interrete. Hoc non est positum in nostra actione. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Non enim, quod facit in frugibus, ut, cum ad spicam perduxerit ab herba, relinquat et pro nihilo habeat herbam, idem facit in homine, cum eum ad rationis habitum perduxit.

Itaque ut quisque optime natus institutusque est, esse
omnino nolit in vita, si gerendis negotiis orbatus possit
paratissimis vesci voluptatibus.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse
arbitrantur.

Quo modo autem philosophus loquitur?

Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Verum audiamus. Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

Quod quidem iam fit etiam in Academia.
Octavio fuit, cum illam severitatem in eo filio adhibuit, quem in adoptionem D.
Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.
Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi.
Ut optime, secundum naturam affectum esse possit.
Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.

Haec dicuntur inconstantissime.: Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?
Bork: Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.
Bork: Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio.
Tubulo putas dicere?: Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.
Nos commodius agimus.: Si enim ad populum me vocas, eum.

Quid est igitur, inquit, quod requiras?
Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest.
Aufidio, praetorio, erudito homine, oculis capto, saepe audiebam, cum se lucis magis quam utilitatis desiderio moveri diceret.
Iis igitur est difficilius satis facere, qui se Latina scripta dicunt contemnere.
Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus.

Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Cur deinde Metrodori liberos commendas? Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Non prorsus, inquit, omnisque, qui sine dolore sint, in voluptate, et ea quidem summa, esse dico. Negare non possum. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.